(On)Gelukkige Moederdag?

Blog

door Fien Van Rentergem

04/07/2023

Ik voel me schuldig als ik denk dat ik eigenlijk veel verdriet voel bij de naderende moederdag, terwijl ik nog twee mooie dochters heb die me ongetwijfeld heel veel in de watten zullen leggen. Het is niet eerlijk tegenover hen, maar tegelijk ook niet eerlijk tegenover Briek als ik alleen maar puur geluk zou voelen. Wat een tweestrijd opnieuw!

Vroeger had ik er zelfs nooit aan gedacht dat ik überhaupt nog maar “mama” zou worden genoemd en nu kan ik zelfs zeggen dat ik mama ben van 3. Het is één van de mooiste geschenken die het leven me heeft gegeven. En bij elke nieuwe bevalling, stond ik perplex van de extra liefde die je voor je “nieuwe” kind kunt voelen. Vaak was ik bezorgd: “wat als ik nu die liefde moet opsplitsen? Hoe ga je dat eerlijk verdelen? Zal ik niet te weinig liefde overhouden voor de ander?” Maar zodra dat kleine wezentje in mijn armen lag, kreeg ik er gewoon heel veel extra liefde bij. Probleem opgelost! Mensen die niet geloven in liefde op het eerste gezicht, zitten goed fout 🙂

Toen Briek gestorven was, hebben we van alle kanten heel veel steun gekregen. Ook vanuit onverwachte hoek. Ik kan niet genoeg bedanken hoeveel alle steun voor ons heeft betekend. En echt oprecht meen ik het als ik zeg “sorry” voor als ik jou nog niet heb beantwoord voor de mooie woorden die je ons heb geschreven. Dikwijls doet het me zoveel, dat ik even tijd nodig heb om alle emoties weer te plaatsen. En zeker de laatste weken…

Er kruipt heel veel energie in de rollercoaster waarin we dagelijks heen en weer worden geslingerd. Van oppergeluk, tot mega vermoeid, van pure verliefdheid, naar immens verdriet. Van stress, tot zware fysieke inspanning, van controlefreak, tot “let it go”… (ja, mijn dochters zijn fan van Frozen…) Elke dag opnieuw wordt mijn lichaam tot het uiterste gedreven en nooit kan ik rust vinden. Maar misschien wil ik dat ook niet. “Bezig blijven…” zeggen ze. “Dat helpt om je gedachten te verzetten”… Moet dat dan? Mag ik niet eens stilstaan? Neen, dat mag/kan ik niet. Uit schrik dat ik een zware klap zou krijgen. Het moet vooruit gaan. Al zei lieve Anna ooit tegen mij: “jij mag zinken naar de bodem van het zwembad. Doet dat maar, want ik weet dat jij er toch weer uit geraakt. Jij kan weer naar boven zwemmen nadien.” Kan ik dat? Nog steeds?

Mijn project van “walk-of-life” gaat stapvoets vooruit, maar blijft wel gaan. De voorbereiding voor de beklimming van de Mont Ventoux gaat niet altijd even vlot (vooral door fysieke beperkingen) waardoor ik me soms een mislukking voel. Maar ik mag/kan en zal niet opgeven. Ik wil dit doen voor Briek. Die top ZAL ik bereiken, al hangt mijn tong tot op de grond. Hopelijk komt na die “top” geen “dal”.

In elk geval… zondag is het moederdag. Laat er ons een heel mooie dag van maken. Samen…

deel via