Tranen stromen oncontroleerbaar over mijn wangen en mijn lichaam blijft schokken bij elke ademhaling die ik doe. Het verdriet houdt niet op en wordt erger met elk moment. Het besef dat ik nooit meer met Briekje ’s morgens voor de spiegel zal staan om samen gekke bekken te trekken. Nooit meer. Niet alleen maar vandaag, maar ook niet morgen, en ook niet meer alle lange dagen die erna zullen komen. Het is niet slechts 1 gebeurtenis die 1 dag pijn zal doen. Het is geen moeilijke passage in een boek, waarbij je gewoon de pagina kunt omslaan en het is over. Het is voor altijd. Tot altijd.
Neen, de pijn en het gemis beginnen langzaam door te dringen. En elke ochtend weer opnieuw word ik alleen wakker. Ik ben geen mama meer. Ik word nooit meer wakker van Briek die ons met zijn eigenzinnige en grappige geluidjes oproept. Geen enkele nacht zal ik nog moeten opstaan om onze kleine man zijn flesje te geven. En ook al heb ik er veel op gevloekt dat ik zo weinig slaap nog had, ik neem alle woorden terug die zeiden “Oh, kon ik nog maar eens een nachtje doorslapen”. Ik wou nu dat ik nooit die woorden had uitgesproken. Ze hebben als een vloek gediend.
“Had ik maar…” en “kon ik maar…” en “wat als…” zijn standaardzinnen die bij elk gesprek naar boven komen. We huilen bij elke herinnering aan Briek. We horen en zien zijn lieve gezichtje in de filmpjes die ik/wij met de smartphone hebben gemaakt. Een wonderlijke uitvinding! Of ik had nu nooit zo’n mooie beeldfragmenten in mijn bezit. Mijn man heeft een grote afschuuw van alle technologische snufjes, maar ik ben de technologie zo dankbaar dat ik daardoor toch een beetje tastbare herinneringen aan Briek heb.
We hebben de eerste nacht zonder Briek bij mijn ouders doorgebracht. We hebben gehuild. En nog gehuild. We zijn dicht tegen elkaar aangekropen en hebben samen nog meer gehuild. We hebben geen oog dicht gedaan, al waren we kapot van verdriet. Onze kussenslopen waren doordrenkt van onze tranen. En ik overdrijf niet. Ik had nog zo gehoopt dat de ochtend mij zou wakker schudden. Dat ik het allemaal maar gedroomd had (al klinkt het nog zo cliché). Kunnen opstaan en weten dat je uw zoon terug in je armen kunt nemen. Dat je met hem door het raam kunt kijken en dat hij met zijn kleine vingertopjes zijn afdrukjes achterlaat. (ik heb er maanden over gedaan om de ruiten te wassen. Gelukkig hebben we zijn vingerafdrukjes kunnen vereeuwigen, via de welgekende CSI methode. Dank je, H!) De trap aflopen met Briek in mijn armen terwijl hij met zijn handjes over de structuur van het behangpapier wrijft… Al die kleine dingetjes vormen 1 groot verdriet.
We zitten allen rond de ontbijttafel en mijn mama en papa smeren me een boterham. “Je moet toch iets eten…” Hoe sterk kunnen ouders zijn als ze blijven functioneren terwijl hun dochter zoveel verdriet heeft? Mijn papa neemt het heft in handen en belt iedereen op. Het ziekenhuis, begrafenisondernemer, gynaecoloog (ben 3 maanden zwanger van onze dochter Robyn. Briek was de allereerste die de hartslag gehoord heeft. Op slag hield hij toen op met huilen.)
En nu begint het… Mijn broer Kristof plaatst op Facebook het droevige (understatement!!!) nieuws dat Briekje helaas is overleden. De reacties stromen binnen…en de telefoon staat niet stil. Maar ik neem nauwelijks op, want ik krijg geen woorden in de mond. Familie komt over de vloer, vrienden bellen, grote zus van Briek komt toe, … Tranen, tranen, tranen… je kan er een heel bad mee vullen.
En dan kom ik tot het besef dat ik grip moet krijgen op de situatie. Ik moet me herpakken. Als er iets is wat ik zal moeten regelen, dan is het een fantastische laatste afscheid van onze zoon. En de knop wordt omgedraaid. Op maandagochtend mag ik eerst naar de gynaecologe om te zien of alles nog steeds in orde is. Tijdens de echo zwaait Robyn naar ons, alsof ze wil zeggen: “hey, ik ben hier ook nog!” en in de namiddag moeten we het doodskistje gaan kiezen waarin we Briekje zullen neerleggen. Wat een paradox!
Bij het regelen van alle praktische zaken voor de uitvaart van Briekieriekietiekie, sta ik versteld van de ongelofelijke steun van mijn ouders en broers. En krijg ik klappen in mijn gezicht als ik zie hoe onprofessioneel de vrouw luidop twijfelt over welke afmeting ze nu zou nemen voor het kistje. Geen enkele afmeting is correct! Alles is gewoon te groot, want Briek is nog veeeeel te klein. Geen enkele kist zou mogen gebruikt worden om onze zoon voor eeuwig in te laten slapen.
Ik ga niet in detail treden over de moeilijke momenten die ik heb gehad tijdens de begroeting van Briek. Zijn gelaat voelde koud, maar nog steeds zacht aan. Hij was veel te veel geschminkt en zijn mondje lag open. Zijn vingertopjes waren paars gekleurd. En ik bleef maar naast hem zitten. Hoe zou ik ooit kunnen naar huis gaan? Welke moeder laat haar kind alleen achter bij vreemden? Wie kan zijn kind in een gekoeld bedje alleen achter laten en niet terug komen? Wie slaapt er niet non-stop naast de handjes van haar zoontje? Wie gaat er nu ook naar huis? Welke moeder doet nu zoiets?… en toch moet ik gaan, maar ik beloof hem “morgen kom ik terug, zoeteke. Morgen komt mama terug, beloofd!” en bij het naar buiten gaan, val ik bijna op mijn knieën van verdriet en onmacht.
Hetgeen ik doorheen die moeilijke week voor de begrafenis nooit meer zal vergeten, is hoe dicht Jeroen en ik bij elkaar stonden. Alle handelingen deden we samen. We lieten elkaar nooit alleen. Jeroen nam altijd mijn hand vast. Altijd… wat een immens verdriet moet hij ook hebben geleden. En nog steeds. Elke dag opnieuw. Door het feit dat hij er niet over spreekt, weet ik dat hij elke dag weer zijn zoon mist. Natuurlijk. Ik wou dat ik hem kon troosten. Ik was zo fier dat ik hem een zoon had geschonken…
Elke dag opnieuw moeten we zien onze batterijen op te laden om de dag door te komen. Vandaag hebben we nog twee kleine prachtzusjes van Briek rondlopen en een geweldige grote zus die goed voor hen zorgt. En toch blijft die pijn hangen, maar waarderen we des te meer de momenten die we als familie kunnen beleven. Samen op stap gaan naar de zee, of naar een dierenpark, of een mooie wandeling maken langsheen de Vlaamse Ardennen… En toch, zal er altijd eentje te kort zijn…
De herinnering levend houden aan een overleden geliefde…ik vind dat eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Ze zijn er altijd bij. In wat je ook doet. En nog meer voel je de kracht van hun liefde, als de zonnestralen op jouw gezicht een glimlach tevoorschijn doen komen. Soms heb ik echt het gevoel dat Briek me omarmt en zegt: “ik ben je niet vergeten, mama. Ik ben hier altijd.” Soms ben ik te verdrietig en kan ik niet lachen. Maar dan zeg ik altijd: “Komaan Fien, je kunt dit. Je bent een prachtmama. Voor Robyn en Bran, maar ook nog altijd voor Briek. Blijf lachen en wees dankbaar voor wat je hebt. Hier op aarde of hoog in de hemel. We zijn samen. Voor altijd…”
Steun ons initiatief en help mee om de “walk of life” te realiseren. Deel ons project en laat ons sterretje schitteren. https://www.leetchi.com/c/walk-of-life.
Op instagram deel ik vaak tools, inspiratietips en mooie gedichten. Let’s connect!
🌼 **"We kunnen niet helen wat we niet erkennen"** 🌼
Lieve vrienden,
Als rouw- en verliescoach heb ik geleerd dat het proces van heling begint met erkenning. We kunnen niet helen wat we niet erkennen. 🦋
Soms is het zo gemakkelijk om onze pijn, verdriet of verlies weg te stoppen. We willen liever niet geconfronteerd worden met de diepe emoties die we voelen. Maar het is belangrijk om te onthouden dat erkenning geen teken van zwakte is; integendeel, het getuigt van moed. 💪
Het is de eerste stap op weg naar heling. Het is het moment waarop we zeggen: "Ja, dit doet pijn. Ja, ik heb verdriet. Ja, ik heb verlies ervaren." Pas als we dit erkennen, kunnen we beginnen met de helende reis. 🌱
Dus, laten we samen de moed vinden om te erkennen wat er in ons leeft. Laten we onze emoties omarmen en toestaan dat ze er mogen zijn. Dit is de weg naar heling en groei. ❤️
Tag iemand die wel wat bemoedigende woorden kan gebruiken en laten we samen stappen zetten op deze reis van zelfontdekking en heling. 🌟
#Heling #Erkenning #Rouwcoach #SamenSterk #Zelfzorg
🕊️ WE FLY SO CLOSE 🕊️
Lieve vrienden,
Vandaag wil ik het hebben over iets dat ons allen raakt: de kwetsbaarheid van het leven en hoe we soms zo dicht bij het randje van verlies en verandering vliegen. 🌅
Het is als een fragiele vlinder die zweeft op de rand van de zomerbries. Zo mooi, zo teder, en toch zo kwetsbaar. Soms, zonder waarschuwing, kunnen we de wind voelen veranderen, en plotseling raken we die kostbare vleugels kwijt. 🦋
Als rouw- en verliesexperte zie ik dagelijks mensen die geconfronteerd worden met de harde realiteit van verlies. Het herinnert ons eraan om de momenten van liefde, vreugde en verbinding te koesteren, want het leven kan zo snel veranderen. 🌼
Laten we onze geliefden vandaag een beetje steviger vasthouden, laten we de tijd nemen om te genieten van de zonsondergang, en laten we dankbaar zijn voor de kostbare tijd die we hebben. Laten we samen vliegen, wetende dat we elkaar kunnen vasthouden als de wind ons probeert te ontwrichten. 🌟
Tag iemand die je dierbaar is en deel een mooie herinnering om te herinneren dat we, terwijl we zo dicht bij het randje vliegen, elkaar kunnen ondersteunen en liefhebben. 💕
#WeFlySoClose #Verlies #KwetsbaarheidVanHetLeven #KoesterHetNu #LiefdeEnSteun
🌟 LIEFDE BLIJFT EN GROEIT, ZELFS NA DE DOOD 🌟
Vandaag wil ik met jullie delen wat mijn hart al een lange tijd bezighoudt. Als rouw- en verliesexperte, richt ik me vooral op de krachtige en liefdevolle band tussen moeders en hun kinderen, zelfs wanneer die kostbare zielen ons fysiek verlaten hebben.
Het is een harde waarheid dat sommige mama`s het ondenkbare hebben moeten doorstaan: het verlies van hun kindje. Het verdriet, de pijn en het gemis zijn overweldigend. Maar ik wil jullie herinneren aan iets buitengewoons: LIEFDE gaat voorbij de grenzen van tijd en ruimte. Het stopt niet bij de dood.
De band tussen een moeder en haar kind blijft bestaan, zelfs wanneer ze niet meer fysiek samen zijn. Liefde is een kracht die dieper gaat dan woorden kunnen beschrijven. Het is een eeuwige connectie die blijft groeien, zelfs na de dood.
Onze geliefde kinderen blijven voortleven in onze harten, herinneringen en in de manier waarop we hun liefde doorgeven aan anderen. Ze blijven deel uitmaken van ons verhaal en helpen ons groeien, zelfs in onze diepste rouw.
Dus laten we vandaag, en elke dag, de liefde vieren die we koesteren voor onze kinderen die niet meer bij ons zijn. Laten we hun nalatenschap eren door liefde en compassie te verspreiden naar anderen. Samen kunnen we de wereld een beetje mooier maken, en hun liefde laten groeien, zelfs na de dood.
Als je een moeder bent die een kind heeft verloren, weet dan dat je niet alleen bent. Samen dragen we onze liefde en herinneringen met trots. ❤️👼🕊️
#LiefdeBlijft #MoedersLiefde #HerinneringenGroeien #SamenSterk #RouwEnVerlies #LiefdeNaDeDood
🍂de herfst is bijna in het land 🍁
Terwijl de bladeren vallen en de dagen korter worden, nodigt de herfst ons uit om na te denken over het natuurlijke proces van verandering en loslaten. Net zoals de bomen hun bladeren laten vallen om ruimte te maken voor nieuw leven in de lente, zo gaan ook wij door cycli van loslaten en vernieuwen in ons eigen leven, vooral in tijden van rouw.
De herfst herinnert ons eraan dat het volkomen natuurlijk is om dingen los te laten, zelfs als het pijn doet. Het kan moeilijk zijn om afscheid te nemen van geliefden, oude gewoontes, of wat eens was. Maar net zoals de herfst ons een prachtig kleurenpalet schenkt, kan rouw ons de kans geven om te groeien, te veranderen en te evolueren.
Laat de herfst een symbool zijn van het omarmen van verandering en het vinden van schoonheid in het loslaten. Het is oké om te rouwen om wat verloren is gegaan, want in dat proces vinden we ook ruimte voor nieuwe groei en kansen.
Als rouwexpert sta ik naast je tijdens dit seizoen van rouw. Samen kunnen we werken aan het vinden van troost, begrip en de kracht om door te gaan. Laat de herfstbladeren je herinneren aan de prachtige en unieke reis van rouw en herstel.
🧡 Met warme herfstgroeten,
Fien
#RouwenInDeHerfst #Loslaten #Herstel #RouwExpert #Verandering #NatuurlijkeCycli
Fien Van Rentergem
Rouw & verlies coach
Bergstraat 59
9700 Oudenaarde
+32 487 543 860
fien@iamfine.be
© I am Fine – alle rechten voorbehouden – BTW BE0508.993.840 – disclaimer – privacy – koekjes