Het witte kistje

Neen, de pijn en het gemis beginnen langzaam door te dringen. En elke ochtend weer opnieuw word ik alleen wakker. Ik ben geen mama meer. Ik word nooit meer wakker van Briek die ons met zijn eigenzinnige en grappige geluidjes oproept. Geen enkele nacht zal ik nog moeten opstaan om onze kleine man zijn flesje te geven. En ook al heb ik er veel op gevloekt dat ik zo weinig slaap nog had, ik neem alle woorden terug die zeiden “Oh, kon ik nog maar eens een nachtje doorslapen”. Ik wou nu dat ik nooit die woorden had uitgesproken. Ze hebben als een vloek gediend.

“Had ik maar…” en “kon ik maar…” en “wat als…” zijn standaardzinnen die bij elk gesprek naar boven komen. We huilen bij elke herinnering aan Briek. We horen en zien zijn lieve gezichtje in de filmpjes die ik/wij met de smartphone hebben gemaakt. Een wonderlijke uitvinding! Of ik had nu nooit zo’n mooie beeldfragmenten in mijn bezit. Mijn man heeft een grote afschuuw van alle technologische snufjes, maar ik ben de technologie zo dankbaar dat ik daardoor toch een beetje tastbare herinneringen aan Briek heb.

We hebben de eerste nacht zonder Briek bij mijn ouders doorgebracht. We hebben gehuild. En nog gehuild. We zijn dicht tegen elkaar aangekropen en hebben samen nog meer gehuild. We hebben geen oog dicht gedaan, al waren we kapot van verdriet. Onze kussenslopen waren doordrenkt van onze tranen. En ik overdrijf niet. Ik had nog zo gehoopt dat de ochtend mij zou wakker schudden. Dat ik het allemaal maar gedroomd had (al klinkt het nog zo cliché). Kunnen opstaan en weten dat je uw zoon terug in je armen kunt nemen. Dat je met hem door het raam kunt kijken en dat hij met zijn kleine vingertopjes zijn afdrukjes achterlaat. (ik heb er maanden over gedaan om de ruiten te wassen. Gelukkig hebben we zijn vingerafdrukjes kunnen vereeuwigen, via de welgekende CSI methode. Dank je, H!) De trap aflopen met Briek in mijn armen terwijl hij met zijn handjes over de structuur van het behangpapier wrijft… Al die kleine dingetjes vormen 1 groot verdriet.

Bij het regelen van alle praktische zaken voor de uitvaart van Briekieriekietiekie, sta ik versteld van de ongelofelijke steun van mijn ouders en broers. En krijg ik klappen in mijn gezicht als ik zie hoe onprofessioneel de vrouw luidop twijfelt over welke afmeting ze nu zou nemen voor het kistje. Geen enkele afmeting is correct! Alles is gewoon te groot, want Briek is nog veeeeel te klein. Geen enkele kist zou mogen gebruikt worden om onze zoon voor eeuwig in te laten slapen.

Ik ga niet in detail treden over de moeilijke momenten die ik heb gehad tijdens de begroeting van Briek. Zijn gelaat voelde koud, maar nog steeds zacht aan. Hij was veel te veel geschminkt en zijn mondje lag open. Zijn vingertopjes waren paars gekleurd. En ik bleef maar naast hem zitten. Hoe zou ik ooit kunnen naar huis gaan? Welke moeder laat haar kind alleen achter bij vreemden? Wie kan zijn kind in een gekoeld bedje alleen achter laten en niet terug komen? Wie slaapt er niet non-stop naast de handjes van haar zoontje? Wie gaat er nu ook naar huis? Welke moeder doet nu zoiets?… en toch moet ik gaan, maar ik beloof hem “morgen kom ik terug, zoeteke. Morgen komt mama terug, beloofd!” en bij het naar buiten gaan, val ik bijna op mijn knieën van verdriet en onmacht.

Hetgeen ik doorheen die moeilijke week voor de begrafenis nooit meer zal vergeten, is hoe dicht Jeroen en ik bij elkaar stonden. Alle handelingen deden we samen. We lieten elkaar nooit alleen. Jeroen nam altijd mijn hand vast. Altijd… wat een immens verdriet moet hij ook hebben geleden. En nog steeds. Elke dag opnieuw. Door het feit dat hij er niet over spreekt, weet ik dat hij elke dag weer zijn zoon mist. Natuurlijk. Ik wou dat ik hem kon troosten. Ik was zo fier dat ik hem een zoon had geschonken…

Elke dag opnieuw moeten we zien onze batterijen op te laden om de dag door te komen. Vandaag hebben we nog twee kleine prachtzusjes van Briek rondlopen en een geweldige grote zus die goed voor hen zorgt. En toch blijft die pijn hangen, maar waarderen we des te meer de momenten die we als familie kunnen beleven. Samen op stap gaan naar de zee, of naar een dierenpark, of een mooie wandeling maken langsheen de Vlaamse Ardennen… En toch, zal er altijd eentje te kort zijn…

De herinnering levend houden aan een overleden geliefde…ik vind dat eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Ze zijn er altijd bij. In wat je ook doet. En nog meer voel je de kracht van hun liefde, als de zonnestralen op jouw gezicht een glimlach tevoorschijn doen komen. Soms heb ik echt het gevoel dat Briek me omarmt en zegt: “ik ben je niet vergeten, mama. Ik ben hier altijd.” Soms ben ik te verdrietig en kan ik niet lachen. Maar dan zeg ik altijd: “Komaan Fien, je kunt dit. Je bent een prachtmama. Voor Robyn en Bran, maar ook nog altijd voor Briek. Blijf lachen en wees dankbaar voor wat je hebt. Hier op aarde of hoog in de hemel. We zijn samen. Voor altijd…”

Steun ons initiatief en help mee om de “walk of life” te realiseren. Deel ons project en laat ons sterretje schitteren. https://www.leetchi.com/c/walk-of-life.